BEDRUDDÎN EL-ʿAYNÎ VE RESÂʾİLU’L-FİʾE FÎ ŞERḤİ’L-ʿAVÂMİLİ’L- MİʾE’Sİ

Arapça, tarihî seyri içerisinde onu kullanan Araplar ile diğer Müslüman milletlerin asırlar boyunca üzerinde çeşitli çalışmalar yaptıkları, en iyi şekilde öğretilmesi ve yaşatılması konusunda sayısız eserler yazdıkları, sentaksı en zengin dillerdendir. Arap edebiyatında daha hicri I. (m. VII) asırda dînî amillerin de tesiriyle başlayan dil çalışmaları, müteakip asırlarda hızlanmış ve Arapçaya hâlâ önemini koruyan çok değerli eserler kazandırmıştır. Bu çalışmaların çeşitli yönlerden şerh edilmesi ise apayrı bir te’lif sahasının oluşmasına zemin hazırlamıştır. Arapçada amillerin (terkip ve cümle içerisindeki kelimelerin irâbına tesir eden unsurlar) nahiv konusu olarak ele alınışlarının akabinde ‘Abdulkâhir el-Curcânî (öl. 1079) ve İmam-ı Birgivî’nin (öl. 1573) el-ʿAvâmil’i, kaleme alınışlarının hemen ardından asırlar boyunca şerh ve haşiye kabilinden yazılmış çok sayıdaki eserin mihrak noktası olmuşlardır. XIV-XV. yüzyıl Memlûkler dönemi Türk alimlerinden Bedruddîn el-ʿAynî’nin (öl. 1451) elinizdeki çalışmanın konusunu teşkil eden Resâʾilu’l-fiʾe fî şerḥi’l-ʿAvâmili’l- miʾe’si de el-Curcânî’nin adı geçen eserine yapılmış şerhlerden en kapsamlısı ve sadece bir tanesidir.

BEDRUDDÎN EL-ʿAYNÎ VE RESÂʾİLU’L-FİʾE FÎ ŞERḤİ’L-ʿAVÂMİLİ’L- MİʾE’Sİ

İlgili ürünler

SONSUZ BİR HİKÂYE: İSTANBUL

İRAN TÜRKLERİNİN ŞİKARİ DESTANI

CƏFƏR CABBARLININ NƏĞMƏLİ DÜNYASI

Sovyet Dönemi Rus Edebiyatı (1953-1991)