İnsanoğlu, var olduğu ilk andan itibaren beslenmeye ihtiyaç duymuştur. Avcılık ve toplayıcılık ile başlayan bu varoluş serüveninde yeni tekniklerin öğrenilmesi, yeni ihtiyaçların oluşması ve yerleşik hayata geçiş sonrası tarım yapılabilmesi vb. etmenlerin sonucunda az alandan daha çok ürün elde edilmesi amaçlanmış ve elde edilen bu ürünlerin sadece taze olarak tüketilmesi değil, çeşitli şartlarda saklamak koşuluyla ilerleyen bir zaman diliminde tüketilebilmesi amaçlanmıştır. Yanı sıra, insanoğlu kısıtlı olan tarımsal arazilerden en yüksek verimi ve sağlıklı ürünü elde etmeye çalışmıştır. Nitekim, bitkisel üretimin yapıldığı her yerde bitki hastalıkları, zararlı hayvansal organizmalar ve yabancı otlar sorunu karşımıza çıkmakta ve mevcut ürünümüze ortak olmaktadır. Mevcut akademik çalışmalar, bitkisel üretimin yapıldığı yerlerde bu ve benzeri bitki koruma etmenlerinin neredeyse %100’e varan ürün kayıplarına neden olduğunu göstermektedir. Nüfusun 8 milyarı geçtiği günümüz koşullarında tarımsal alanların azalması sonucu bitki koruma etmenleri nedeniyle karşılaşılan ürün kayıplarını minimum düzeye indirebilmek için çeşitli girişimlerde bulunulmuştur. Bu bağlamda, gerek klasik yetiştiricilik yöntemlerinde değişiklikler yapmak gerekse de modern yöntemleri kullanmak suretiyle farklı çalışmalar yoluyla tarımsal üretimin arttırılması hedeflenmiştir.
