Tasavvuf, insan ruhunu kemale erdiren bir hâl ilmidir. Mutasavvıflar, bu hususu belirtirken, tasavvufun bir kâl ilmi olmadığını özellikle vurgularlar. Ancak tasavvufun onlar tarafından “hâl ilmi” olarak tarif edilse de bu ilim hakkında çok sayıda eser kaleme alınmıştır. Yaşanan hallerin yoğunluğu, onları çokça eser yazmaya teşvik etmiş ve böylece de erken dönem tasavvuf klasikleri başta olmak üzere tasavvuf ıstılahları başlığı altında birçok eser telif edilmiştir. Tasavvuf terimleri üzerine yapılan bu çalışmalar, İslam Medeniyeti’nin ilk zamanlarında başlamış, günümüze kadar devam etmiştir. Başlangıçta zühd, vera ve riyazet ağırlıklı olan kavram ve terimlere, daha sonraki dönemlerde haller ve makamlarla ilgili kavramlarında eklemişlerdir. Sûfiler, geliştirdikleri tasavvufî terimleri ve onlara yükledikleri anlamları kuvvetlendirmek için de Ayet ve Hadisleri kendi bakış açılarına göre değerlendirmişlerdir. Geliştirilen bu terimlerden biriside çalışmamızın konusu olan gaybet ve huzur kavramlarıdır.
TASAVVUF ANLAYIŞINDA GAYBET VE HUZUR
| detayliarama |
|---|
