Nörolojik bozukluklar, dünya çapında engelliliğin önde gelen nedeni ve ikinci önde gelen ölüm nedenidir. Son 30 yılda, özellikle düşük ve orta gelirli ülkelerde nörolojik hastalıklara bağlı ölümlerin ve engellilerin kesin sayısı önemli ölçüde artmış ve nüfus artışı ve yaşlanmanın bir sonucu olarak küresel olarak daha fazla artış beklenmektedir. Etkilenen insan sayısındaki bu artış, majör nörolojik bozuklukların önlenmesi ve yönetimindeki ilerlemelerin, küresel demografik değişikliklere karşı koymak için yeterince etkili olmadığını göstermektedir. Bu nedenle, bu yükü azaltmak için acil önlemlere ihtiyaç vardır. Fonksiyonel bozuklukları olan hastalarda nöroloğun rolü geleneksel olarak tanı koymakla, bir “hastalığı” dışlamakla ve semptomları “organik olmayan” veya “psikojenik” olarak telaffuz etmekle sınırlandırılmıştır. İşlevsel bozukluğu olan bir hastanın rutin değerlendirmesi sırasında nöroloğun tedaviye öncülük etmesi için birçok fırsat mevcuttur. Bu fırsatlar öykü alma sürecinde, muayene sırasında ve tedavi ile konsültasyonun sonunda ortaya çıkar.
